PONTES
Pontes nas cidades,
ningunha ponte entre nós.
Onde está a solidaridade?
Por qué o lazo se desatou?.
Paso do tempo,
augas turbias.
O que pesa a desunión!!.
ll

Estaba eu na corrente,
naufragando...;
es ti o remeiro que, de repente
a man tendeume para ir flotando?.
Mais, a tarde esa de Agosto,
nun remuíño me deixaches.
E o meu rostro,
só pesares reflexa.
Chamaches
co teu adeus a o insomnio.
Así, tal "demonio"!,
afogo no remuíño pouco a pouco.


MEU SER

Ocaso resplandecente,
ánima de lúa,
pequena horta de valores,
surco asolado, creador na vida,
incomprendido ata o máis lonxano arredamento.
Libro da simpatía espontánea,
coñecemento de aprender día a día,
romanticismo Becqueriano,
contrariedade do choque repentino
entre a realidade e o ideal imaxinativo.
Rebeldía aventureira
por pura liberdade,
idealismo practicado, hoxe esquecido;
mais,
coma os anciáns esquimais,
quero retirarme a o frío.

CONVERSAS DO PASADO ANINOVO CO MIÑO

Quixera correr coma ti,
e visitar verdes lares.
Ter un presente máis pleno,
e que ninguén me desencante.
Quixera apreciar a vida,
(interior e exterior),
río da nosa Terriña,
que sabe do meu amor.
Cantabas,.....Que me cantabas,
cando onda ti tiña ido??.
Xa só o teu murmurar
me protexía do brutal ruído....
Río!; meu Río!!!!!.

REFLEXIÓN:vIVIR é espertar e que che deixen que espertes.

non mais bágoas/agardo a túa presencia

Non máis bágoas aparecerán
no fondo dos torrentes do meu mundo,
das profundas mareas perturbadas;
coma pérolas transformadas brilarán
entre a vida rescatada nun segundo,
porque tí, Maxi, me apoias.

Un sorriso de grazas esbozado,
polo eco desexado e familiar,
chegando a túa mensaxe ó meu fogar
agradece que me teñas animado.
Moitos bicos e apertas!!.

AGARDO A TUA PRESENCIA

É o acebo tronzado
que na túa horta revive;
a miña espranza.
Son o coral e a estrela de mar
que sempre brilan no meu fondo
dándome ledicia.
É a verba máis creativa
podendo saír ata do meu mesmísimo sangue,
POLA TUA PRESENCIA.
É un suspiro continuo
por un desexo instintivo
a túa amizade.

Escoitar o silencio,
atopar as palavras...
contemplar atenta
o cambio de estación.
Agardar,...
suspirar,....
deixar que transcorran os días,
máis ca vivir, invernar!.

Xogando coas follas caídas,
agardo unha soa benvida.
Xa sabes que te agardo a tí,
cariño, toda a vida.
Ata logo!!.

DECEPCIÓN

"Torcal do rescate;
xa non quero que me fales,
que me cubras, que me ensalces!.

Xa o teu nome non di nada,
coa decepción todo acaba.
Decepción foi o de hoxe,
estando na túa morada.
Noxo sinto cara tí, e me cómpre
sentirme complementada.

Estar a gusto de veras,
cunha persoa amada.
Será que iso é imposible?.
Ficarei eiquí estancada?.

Non, non quero estar contigo,
ourensán. Non máis palabras!!".

VIXILIA

Vixilia é espertar
con nostalxia de ti.
Vixilia é gardar
no peito unha única espranza.
Vixilia é quererte ata o final.
Vixilia por culpa da distancia!

Agora,
agora que non me fai sorrir
ningunha canción.
Que este o ceo azul ou gris,
xa non me bicas, amor.
Agora que a soave brisa
do pasado mes de Abril
cesou, é o meu desexo
de novo ter a túa calor.

sen que ningunha montaña,
nos separe ós dous.
Agora,
sóñote preto de min,
desexo que estes eiquí.
Bicame
e eu bicareite.
E a brisa volverá a traerte.

CREPUSCULO
El crepúsculo va cayendo.
Cambios en el tono de la luz.
¿Cuándo llegará el que yo quiero?.
¡El cambio con que vengas tú.

nada

Nada é nada,
todo é nada.
Tormentas e treboadas.
Dende que dixeche adeus,
non vexo xa a alborada.

Amar e perder,
nunca saber...
o presente é unha espera,
o mañá,
sen tí, non sei!.
Sinceridade,
contrariedades...
Para que dis o que dis?,
Logo ao outro,
para que cambie?.

Anque non son adiviña,
sei
que non deixarei de amarte.
Non hai espera,
non hai rumbo,
ocorreu o desencante.
E xa estou desencantada.
Porque a nada
é a nada.
En todo este tempo....
sobráronche as palavras?...

A TI

Esperto dun soño

.de baladas nos meus oídos;

.de plumas rozando

.cada recuncho do meu corpo.....

De fluídos

.unidos coma un río.

Dun voo perfecto

.sen anxos, pro con sexo.

Dun atravesar muros,

.coma un espírito puro....

....de viveza e melodías.

E ese soño dos meus días,

.es ti.

Vlll PAA

Auga das correntes esmeralda:

.clara,

.pura,

.viva.....

...transparente de lus

.e de cariño.

Efluvio soñado dos praceres,

.desenmarcado dos destinos,

.superior a todos os leceres;

.pleno en todos os sentidos....

Es ti, amor,

.meu sublime LIMBO.

maio ilusorio

Todo é fervenza nova,
novas melodías,
todo sinala que agora
serán distintos os días.
Que xa non me perderei
na miña malencolía.

Qué máis da?
Qué quer dicir
tanto sentimento
que brota dende eiquí?.

Hei de recuperar aquilo
que no Agosto perdín?.
Non sei,
chamo constantemente
ao alto ceo por tí.
Maio ilusorio,
que tras novos ambientes,
dime se, de todos,
virán os que me queren!!.

DESMEMORIADO RIO- Pura Vázquez

Hola a todos/as!!
estou descobrindo a Pura Vázquez e hoxe vou escribir un par de poemas de ela; o primeiro podo
ata facelo meu, porque expresa perfectamente o que sinto por unha ausencia.
ELEXIA DA AUSENCIA FONDA

Os coitelos da ausencia espésanseme dentro,
.derrúbanme algodóns das nebras despiadadas.
A espida docelez da camelia e da escuma,
o lábil pensamento e a desmemoria tráxica.
Os espectros empápanse. Fanse melancolías.
Soletran nas mañáns anunciación e gracia.
E arumes e bandeiras polos xistros bulindo.
Engárzanse ós brillantes rocíos entre as sombras
coas veludosas telas de poutas delicadas.

Ninguén chega a esgazar esta argola de ferro
do fastío apreixándome ilusións degoladas.
Este atadallo feito de lágrima e tristura
que nos ollos me surte e me retorce a alma
co estambre largacío das calladas lembranzas.

Quen vai a ennovelarme nesta luz, nesta edra
que teima pendurarse no aire da ventana?.

Soio altamares gardo que a ansiedade me agocha
prendéndome a elexías de ausencias prolongadas.


ESCOITANME OS SILENCIOS

Onde se queiman mármores e beizos.
Lagoas que se afunden con estrelas.
E brazos invisibles alongándonse
nun tremor de crepúsculos frustrados.

Onde naufragan formas e brancuras
na óptima madureza. E trasparecen
as nubes iniciais. Formas soñadas
cando sentimos a calor da carne
aseitando os sentidos. Seu latexo.

Cando é o sorriso amargo. Cando treme
a noite polas sombras escondida
e buscamos paxaros anceantes
na roseira da vida. As mustias rosas.

Busco pegadas, covas neses cómaros
onde a beleza ardeu e morde a chuvia
e un pensado pracer xira en pleamares
de bolboretas de impalpables azas.

Este é o meu poema de hoxe:

La Vida

Vida es la corriente del viento que entre árboles silba,

Vida es cada elemento de la Naturaleza que vibra

Con esa particular energía.

Vida es sentir y ser sentido,

Encontrarle a las cosas su contenido.

Vida la hacen todos los que hacen su camino

Aceptando, rechazando e incluyendo.

Vida son los colores y movimientos,

Vida es expresar tus sentimientos

Sean de tristeza o alegría

Vida es saltar, cantar, llorar,

Hacer caso e ignorar.

La tiene todo lo que piensa y evoluciona,

Todo lo que crece y reacciona.

Ser libre y dejar serlo,

Sin etiquetar a los que difieren por ello...

¿Cómo definirías tú la vida?

A túa calor no meu leito;
sentir o teu alento....
facernos aloumiños,
falarnos amodiño.
Evaporouse todo iso,
coma un refacho de choiva,
coma unha moda pasada,
coma se nada pasara!!...
E doe tanto lembralo,
e doe tanto sentir!!.
Vivir só por manterme esperta;
vivir un senvivir sen tí.
O doce sabor dos teus bicos,
as caricias da túa man...
Non podo!!
Non podo esquecerte!!.
Por tí bregaría un mar.

da Vila dos bos hostaleiros e as correntes rumureantes

O día 29 de Abril viaxei a visitar O Carballiño para recargar as pilas.
Sorprendeume gratamente a beleza da paisaxe do paseo do Arenteiro que remata no Muíño das Lousas ou Muíño do Anxo.
Disfrutei con toda a plenitude, (a pesares do frío e a choiva), do tempo libre, da longa camiñata que fixen ata Pazos de Arenteiro, da amabilidade e simpatía das xentes do lugar, dos estupendos cafés e as comidas preparadas por os artesáns da hostalaría.
Disfrutei da espontaneidade dos mozos cos que falei.
Non puiden pedir máis, agardo voltar algunha vez, de todo corazón.
A os que non vos interesen máis os museos, o teatro e o cine que unhas boas viandas, recoméndovos pasar por alí, abrindo os vosos sentidos e o voso carácter.

canción a o meu amor

Do xardín que brotou entre as nubes,
coas palabras do meu corazón,
quedan algo máis ca os arumes
para facerme esquecer esa dor.

quedamos sen ser dous,
tu e mais eu.

Poemas dende A Coruña

FADO


Fado, sen sentido fado,
.pena, que marcho e te amo.
E as cancións xa non soan,
.as cancións que nós lembramos.

Fado,
.tan xoven xa non son,
.fado,SOMBRA

Son a sombra dun desexo,
.enxendrado xa hai tempo.
Son a sombra que se ergue
.cando afonda nun retrete
de ironías e inxustizas.

Sombra que retorna ás sombras
Ó cae.-la noite pecha;
(ás sombras:encerro, congoxas,
desacougo, sombra da espera).

Son unha sombra no ter,
Aínda que non no saber.
Porque a iñorancia non chega
.a quen cada día brega
.por un fogar mellor,
(así sexa en escala menor).

Dende a sombra
.tamén vexo outras
pantasmas no alto.
Que teñen nos medios nome, apelidos e cargo,
.alumados de mendacidade
.e cuxas normas acato.

Xa que eu amo a verdade,
.teño un po de da-lo salto
.e deixar de ser tal sombra,
.sombra no anonimato.

sen ti me vou.
E a candor dos vintecatro
.xa non a teño, non.

Sen sentido é ter mal fado
.por ter tan grande amor.
Fado, sen sentido fado,
.pena, que marcho e te amo.

contra las olimpiadas en China

Debemos habernos tornado tan fríos como baldosas; habernos vuelto insensibles al sufrimiento y ante las barbaries ser totalmente indiferentes cuando, en el país con más ejecuciones de muerte al año, donde se permite la tortura denunciada por muchas personas como Manfred Nowak, se celebran los juegos olímpicos, con lo cual tendrán afluencia de turismo y el dinero lo obtendrán bárbaros de la talla de Wen Jiabao.

Se o amor é....

Se o amor é...
chafarís de tenrura
correspondida,
eu quéroo na miña vida.
Se o amor é
entrega total
e propio esquecemento;
daquela, non o quero!!

Se o amor é
fonte de tolemia,
de obsesión...
Se non é mutua,...
enfriarei o meu corazón.

Se o amor é
compartir vida,
intres,
palabras queridas,...
dareille en min a benvida

Se o amor é
engatusamento, fulgor
curto e pasaxeiro.
Daquela,
non!, non o quero!!.

Se o amor é
ilusionarse,
para despois, nun pozo caer,
non!; non o quero ter!!.

Amor, din que es algo grande.
Fas feliz a quen ampares.
Cómo hoxe deberías ser??.

pensando no Tibet e nos tibetanos/as

A barbarie de asesinar persoas non debería ser mundialmente pasada por alto, concedendo a celebración das olimpiadas a un país que non sabe nada de dereitos humáns.
O governo chinés é un opresor tolerado por os "países do vello continente", América e todos os/as sádicos/as que non se pronunciaron en contra.
Quen opina coma min??

A rehabilitación en Ourense

Ola a todos/as
Hoxe non vou escribir un poema, senon que quero comentar algo que nos incumbe a todos/as os/as ourensans e ourensanas.
Se algunha vez temos un accidente e non temos dereito a ambulancia, nen posuímos coche, pasaranos o que a algúns e algunhas estalle pasando:
ter que desplazarse ata os fríos paraxes de Piñor, utilizando non sempre un bus novo que vaia por onde non haia baches,e soportar a dor do membro lastimado que co frío e outras complicacións non logra unha pronta recuperación.
Son plans do SERGAS a organización dos diferentes servicios na provincia, pero habería de ter en conta, xa que invirte tantos cartos, os pros e os contras de establecelos en sitios concretos e, sobor de todo, o BENESTAR dos usuarios; cousa que por moito que se esforzan os/as profesionais do centro, debido á non ben coidada planificación e estudo das reformas, non sempre se consegue.
O mesmo ocorre co sitio en que agora está urxencias. Dan tanto as correntes de aire por alí, que, se hai algunha camilla/ cama no pasillo desa planta baixa, acatarrarase de certo o/a que estea nela.

FAISCAS

Areas na praia,
refachos de aire,
gotas do orballo,
pétalos de fror.
Calor lembrado
que xa se foi.
O mínimo,
o máis ínfimo
que me poda alentar,
serve,
para erguerse
e coidar
que algún día
volverás.

NOELIA

A lus crece na aurora
A soavidade dora
unhas palavras dende a túa boca.
Unhas imaxes alentadoras.
Luceiro do ceo
onde voan alondras....
A anguria continua
que me aprisiona
é e faise nada
se tí te asomas.

Tí ´sí es unha amiga
non outra cousa.

INSIPIDEZ

Todo transcurre coma repetido,
e xa non vexo correr o río.
Todo é infructuoso,
coma unha sequía,
non escribo, estes días
tornouse duro arrecife
o existir.
Será que me faltas tí,
será que non vexo vir
o cambio tan agardado en min.
Será que o Miño xa non
me murmuria a súa canción.
Lentitude dunha ousadía,
paseniños estes días.

E, sempre, agardando por tí.